معرفی رشته موی تای

 

 

تای بوکسینگ

قرن ها پیش، قبیله ای به نام «تای» از سلطنت پادشاهی تای مونگ یا تای موآنگ قبل از دوره بودا در سرزمین حاصل خیزی که در دو سمت رود «هوآنگ هو» و رود «یانگ تسه» در «سچوان» ، «هوپه» در جنوب چین قرار داشت مسکنی گزیدند که همواره برای زنده ماندن و حفظ خانواده، طایفه و... درحال جنگ بودند. در آن زمان مردم تای مورد هجوم قرار گرفتند و به سمت جنوب مهاجرت کردند که در آنجا نیز مورد حمله غیر بومیان و وحشیان قرار گرفتند و اموال خود را از دست دادند.
امید به زنده ماندن در چنین شرایطی و احساس نیاز به حفاظت از خود، قبیله را به سمتی تشویق کرد تا همراه اسلحه های موجود در آن زمان از قسمت های مختلف بدن نیز به عنوان ابزار تدافعی و تهاجمی در نبردهای تن به تن استفاده نمایند.

هنر موی تای تصادفاً به وجود نیامد، بلکه بر مبنای امید به زندگی در جنگها و غریزه وجود ملت آزاد، بنیان نهاده شد و بیش از 2000 سال هنر جنگیدن با مشت ها، پاها، زانوها و آرنجها از نسلی به نسل دیگر و توسط بینش اجداد «تای»ها گسترش یافت، و در واقع «موی تای» شرح و تعریفی است از ملتی که چیزی جز «موی تای» نمی توان بر روی آنها نام نهاد.

در دوره «سوخوتای»، پایتخت قدیم تایلند (1175-1377-سال بودایی) هنر موی تای فقط برای مردم عادی محدود نمی شد. آنها «موی تای» را نه تنها برای نبرد در جنگها بلکه به عنوان فردی که دانش و مهارت خود را بالا می برد، می آموختند. در این دوره «موی تای» به همان شکل به عنوان هنری برای پادشاه شناخته شد. عظمت و هیبت پادشاه در دانستن موی تای بود که وی را مبارزی شجاع، قوی و همچنین بوکسوری توانمند جلوه می نمود.

موی تای از سوخوتای به عنوان فعالیتی اجتماعی جزو سرگرمی ها محسوب می شد، تبدیل شد. ولی بزرگترین موج خروشانی از علاقه برای موی تای به عنوان یک ورزش قرنها پیش، یعنی زمانی که به دوره آیودها با پایتخت پیشین تایلند، معروف است، زیر نظر پادشاه نارسوان به وجود آمد. در طی این دوره، شخص پادشاه نیز موی تای را نیز تمرین می کرد و به دستور او تمامی سربازان، موی تای را به همراه تعلیمات نظامی آموزش می دیدند و از آن نیز استفاده می کردند. کم کم موی تای از ریشه خود به حرکت درآمد و تکنیکهای جدید مبارزه پدیدار شدند. تغییرات دیگری که موجب گسترش موی تای گردید توسط پادشاه دیگری از دوره آیودهایا و به نام پراکاسوآع که معروف به پادشاه ببر بود پدید آمد.

او نیز به موی تای بسیار علاقه داشت و اغلب به طور ناشناس در مبارزه و رقابتهای محلی و روستاها شرکت می کرد و با مبارزه با قهرمانان، مهارتهای خود را افزایش می داد. در طی سلطنت ایشان، مردم در صلح و آرامش زندگی می کردند. این پادشاه ارتش را وادار کرد تا آموزش موی تای، رسماً جزو تعلیمات نظامی باشد. در این زمان علاقه به موی تای به اوج خود رسید و به سرگرمی مردم، ارتش و همچنین پادشاه تبدیل گشت. منابع تاریخی نشان می دهد که مردم از تمامی قشرها برای یادگیری آن گردهم می آمدند. ثروتمند، فقیر، پیر، جوان همه خواستار موی تای شدند و در هر روستا مسابقاتی را برپا می کردند و برای قهرمان، جایزه تعیین می نمودند. این مسابقات مایه افتخار مردم بود و هر دور از مسابقه را شرط بندی می کردند. هم اکنون نیز در تایلند این رسوم ادامه دارد.

برگزاری مسابقات مهم در زمان پادشاهی راما، جزو دستورات سلطنتی گردید و به قهرمانان از سوی پادشاه، عنواین نظامی اعطا می شد. هم اکنون نیز مسابقات مهم با حضور اعضای خانواده سلطنتی افتتاح می گردد. به هر حال، دوره پادشاهی راما، آغاز دوره طلایی دیگری برای موی تای بود. او مبارزان قوی را برای برگزاری مسابقات بزرگ، گرد خود می آورد. در گذشته، مسابقات همانند امروز، داخل رینگ برگزار نمی شد، بلکه هر جایی که قابل دسترس بود، مانند یک محوطه یا یک زمین صاف از یک روستا انجام می گردید. از زمان رامای پنجم، تای بوکسورها در محوطه ای که اطراف آن را با طناب محصور کرده بودند، قرار می گرفت و با دستهای برهنه، مبارزه می کردند. قضاوت نیز فقط با یک داور وسط صورت می گرفت. رفته رفته رینگ مناسبی از جنس چوب ساخته شد و زمان مسابقه با ساعت اندازه گیری گردید. قبل از این دوره مکان مناسب و استاندارد برای مسابقه نداشته، برای اندازه گیری زمان مسابقه یک پوست نارگیل را سوراخ می کردند، روی آب به صورت شناور قرار می دادند، وقتی نارگیل درون آب غرق می شد با یک طبل پایان مسابقه را اعلام می-کردند.

مردم و پادشاهان، نقش بسیار مهمی در تبدیل این هنر رزمی به ورزش داشته اند. یکی از اولین قدم هایی که در شکل گیری این ورزش برداشته شد، توسط یک تایگر کینگ (پادشاه ببر) بود او نه تنها در فنون و تاکتیک های مبارزه، تحول ایجاد کرد بلکه تجهیزات آنرا نیز بهبود بخشید، بر اساس دستور او دستها و ساعدها با نواری که از موی اسب ساخته می شد، پوشیده می گردید تا اولاً ، از دستهای مبارزه گر حفاظت کند. ثانیاً ضربات کاری تری به حریفان وارد نماید. بعدها این ابزار با طنابهای کنفی و نوارهای کتان جایگزین گردید. نقل شده است در مبارزات ویژه با توافق طرفین، از خورده شیشه که با چسب به پوشش طنابهای کنفی و مشتهای مبارزین می چسبید، استفاده می شد. در طی زمان تغییرات در این ورزش، نه تنها به قوانین مبارزه ای اعمال گردید بلکه به تجهیزات و وسایل آن نیز کشیده شد.

یک سری از تغییرات اساسی بودند. ضربه پا یا زانو به ناحیه بیضه مبارز، تا سال 1930 کاملاً قانونی بود و مبارزان برای محافظت این قسمت، از پوست درخت و قشرهای سخت دریایی که با یک تکه پارچه مابین پاها و دور کمر بسته می شد، استفاده می کردند. بعدها با سفر یک تای بوکسور به کشور مالزی، نوع رایج این حفاظ که در مسابقات بوکس استفاده می شد، رایج شد و جایگزین سنتی آن گردید. در سال 1930 تغییرات عمده ای در این ورزش به وجود آمد و آن کدبندی شدن و قوانین امروزی بود که برای این ورزش تعریف شد، نوارهای طنابی از دور دستها حذف گردید و به جای آن از دستکش بوکس استفاده شد. همزمان با ارائه دستکش، نوآوری های دیگری مانند تقسیم-بندی اوزان یک مبارزه گر با حریف خود با هر وزن و اندازه مسابقه می دادند، اما در قوانین جدید به جای آن که یک نفر، قهرمان کلی شود برای هر وزن یک قهرمان در نظر گرفته شد.

استادیومهای موی تای به جای محوطه های مبارزه و رینگهای موقتی، در دوران حکومت رامای هفتم، قبل از جنگ جهانی دوم تأسیس گردید. از آن دوران تا کنون، بوکسورهای کشورهای دور و نزدیک از اقصی نقاط جهان نیز در این مسابقات شرکت کرده، اعتبار و شهرتی را به خود اختصاص دادند. این مسابقات امروزه در بانکوک در استادیوم های مهمی، چون راجادمرن و لودمپینی همچنان ادامه دارد. تبلیغات جهانی برای موی تای از سال 1973 با چاپ تمبرهایی حاوی تصاویر موی تای آغاز گردید و این سری از تمبرها در آن سالها به عنوان پرفروش ترین تمبرهایی بود که در رقابت بین المللی نامه نگاری شناخته شد. هنر رزمی موی تای در دوره قبل از آیودهایا «سبک چای یوت» روش مبارزه چند وجهی نامیده می شد. از آن زمان که کشور سیام نام خود را به تایلند تغییر داد، این ورزش هم موی تای نامیده شد. موی تای از زمان پیدایش تا کنون تغییرات بسیاری را به خود دیده است. تا چندی پیش یک مهارت کامل در نبرد نزدیک به حساب می آمد ولی حالا یک ورزش محسوب می شود، اما در اصل مجموعه ای است از سنت های قدیمی که یک روح اصیل در مبارزات آن آمیخته است. موی تای مبارزه ای است با شیوه سنتی در دنیای مدرن.